De kleine dingen waarvan je later denkt: had ik daar maar een foto van.

Er zijn van die momenten waarvan je pas veel later beseft hoe waardevol ze waren.
Niet de grote gebeurtenissen, niet de perfecte poses, maar die kleine gewoontes… Die mini-ritueeltjes waar je toen nauwelijks bij stilstond.

Ik weet heel goed hoe dat voelt.

Het mandje voor de zetel — en het gemis dat jaren later pas binnenkomt

Jaren geleden hadden wij Kyra.
Ons kleine guitige mormeltje — een kruising tussen Maltezer en Jack Russell, met dat typische ruwharige snoetje en een karakter dat groter was dan haar lijfje.

Zestien jaar lang hoorde ze bij ons gezin.
En toch zijn het niet de verjaardagen, de vakantiefoto’s of de grote momenten waar ik nu het meest aan denk.

Het zijn die kleine dingen.
Zoals hoe ze naar mij keek wanneer het tijd was om in de zetel neer te ploffen.
Alsof ze zei:

“Zeg… mijn mand staat nog niet voor de zetel. Ik wil bij jullie zitten.”

Kyra mocht niet in de zetel — grenzen zijn grenzen.
Maar haar mand stond dan vlak ervoor, alsof ze toch een beetje tussen ons in zat.
Dat kleine ritueeltje was zo normaal, zo alledaags, dat ik er nooit een foto van nam.

En nu?
Nu mis ik net dát.
Dat kleine, dat onopvallende, dat eigenlijk het hart van het verhaal was.

In elk gezin bestaan zulke ritueeltjes

Een kind dat elke ochtend hetzelfde verhaaltje wil. Een peuter die altijd met dat ene handje aan je trui trekt. Een puber die je vroeger spontaan omhelstte maar nu alleen nog vlug “ja, mama” zegt. Een partner die ’s avonds in de keuken danst, enkel voor jou.

Het zijn dingen waarvan je nooit beseft: Dit is tijdelijk. Tot ze weg zijn.

Dáár zit de echte waarde van fotografie. Niet in perfectie. Maar in connectie.

Waarom ik altijd zeg: “Ik leg connecties vast.”

Omdat een foto zonder gevoel gewoon… een foto is.
Maar een foto met een klein verhaal eraan, met een gewoonte, een blik, een aanraking…
Dat is iets waar je jaren later nog naar teruggrijpt.

Als familiefotograaf is dit waar ik bewust naar zoek.
Niet naar dat ene perfecte plaatje, maar naar de kleine dingen die je zelf niet meer zou opmerken.
Dat handje.
Die blik.
Dat typische lachje.
Dat moment waarop je kind onbewust toont wie hij écht is.

Connecties.
Dát is wat blijft.

Waarom je later nooit spijt hebt van foto’s van het gewone

Het gewone is het bijzondere — je ziet dat alleen pas wanneer de tijd zijn werk gedaan heeft.

Misschien denk je nu: “Maar dat is toch niets speciaals?”

Precies daarom is het waardevol.

Want eens je kind groter wordt… Eens routines verdwijnen… Eens iemand er niet meer is… Dan zijn dit de foto’s die je hart vasthoudt.

En misschien is dat de mooiste reden om een familieshoot te doen

Niet om jezelf perfect op beeld te zien.
Maar om vast te leggen wat je nu nog niet beseft dat je later zult missen. De kleine dingen. De verbindingen. De gewoontes. De liefde zoals ze vandaag is.

Be real, not perfect.
Dat is de foto waar je over tien jaar nog iets bij voelt.